Στην δεκαετία του ’80 οι περισσότεροι ιδιοκτήτες για ευκολία άφηναν τα κλειδιά στην πόρτα (από την έξω πλευρά) και πολλές φορές το καλοκαίρι κοιμόντουσαν έξω στην αυλή ή το μπαλκόνι.
Ο μόνος φόβος τις εποχές εκείνες ήταν τα φαντάσματα ή ο δράκουλας των ταινιών του Σαββατοκύριακου. Οι ληστείες ήταν ανύπαρκτες και γίνονταν ελάχιστες σε πολύ πλούσια σπίτια. Φυσικά μία ληστεία την εποχή εκείνη, απασχολούσε τα λιγοστά ΜΜΕ για εβδομάδες.
Στις περισσότερες περιπτώσεις είχαμε διαρρήξεις αλλά και αυτές ήταν λιγοστές.
Τα τέλη της δεκαετίας του ’90 όταν έπεσε το ανατολικό μπλοκ και συνέρρευσαν και στην χώρας μας εξαθλιωμένοι άνθρωποι των χωρών αυτών τα συστήματα ασφαλείας άρχισαν να γίνονται απαραίτητα ακόμα και στις οικίες και τους εργασιακούς χώρους της μεσαίας ή και κατώτερης οικονομικής επιφάνειας.
Αυτό που άλλαξε τα ανέμελα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’80 ήταν η δολοφονία ενός ηλικιωμένου στην Αθήνα που είχε αφήσει τα κλειδιά έξω από την πόρτα (απόγευμα).
Στην δεκαετία του ’00 η ύπαρξη ενός συστήματος συναγερμού ήταν απαραίτητη όταν οι ιδιοκτήτες έλειπαν από τις οικίες τους.
Σήμερα, η ύπαρξη ενός συστήματος συναγερμού δεν είναι αρκετή, κάμερες, φώτα με φωτοκύτταρο, θωρακισμένες πόρτες, περιμετρική ασφάλεια , σκύλος φύλαξης κλπ είναι απαραίτητα ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην οικία μας.
Τανταλίδης
