Φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν πρέπει η ΕΛ.ΑΣ. να κάνει ότι δεν βλέπει; Ή ότι δεν ακούει; Γιατί μετά και το τραγικό περιστατικό στο Πέραμα, καθίσταται πλέον αναγκαίο να απαντηθεί άμεσα το ερώτημα και να ξεκαθαριστεί: τι Αστυνομία τελικά θέλουμε; Πώς τη θέλουμε και τι εφόδια και εχέγγυα πρέπει να της παρέχουμε για να έχουμε την αποτελεσματική αλλά και αναίμακτη προστασία που απαιτούμε από αυτή;
Γράφει η Μαίρη Ζαρκάδα
Σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν θα απέχουμε πολύ από το να γίνει πράξη ο τίτλος μας και τούτο διότι γιατί να χάνει η να ρισκάρει τη ζωή του ο κάθε αστυνομικός ή να σύρεται στα δικαστήρια, κάθε φορά που θα υπερασπιστεί και τη δική του ζωή;
Βεβαίως είναι θλιβερό να χάνεται ένα παιδί ουσιαστικά, ότι και αν συνεπάγεται κάτι τέτοιο, αλλά εξίσου θλιβερό είναι να χάνονται αστυνομικοί, νεότατοι άνθρωποι τις περισσότερες φορές, εν ώρα καθήκοντος στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τον πολίτη και την περιουσία του.
Όπως, εξίσου το ίδιο πονάει η μάνα του θύματος – πολίτη, με τη μάνα του θύματος-αστυνομικού και τον ίδιο σεβασμό και συμπαράσταση αξίζουν και οφείλουμε και στις δυο περιπτώσεις!
Τα νούμερα θυμάτων, πολιτών – αστυνομικών είναι δυσανάλογα, καθώς από το 1984 και μετά που ενοποιήθηκε η Αστυνομία, έχουμε χάσει 10 πολίτες σε συμπλοκές και πάνω από 150 αστυνομικούς! Από την ενοποίηση του Σώματος της Ελληνικής Αστυνομίας το έτος 1984 έως σήμερα έχουν τραυματισθεί θανάσιμα πάνω από 150 αστυνομικοί συνεπεία τρομοκρατικών ενεργειών, ένοπλων συμπλοκών, τροχαίων και άλλων ατυχημάτων εν ώρα Υπηρεσίας. Γι’ αυτούς βεβαίως δεν έγινε καμία πορεία συμπαράστασης, καμία εκδήλωση διαμαρτυρίας και κανείς δεν έκλαψε γοερά στα social media…
Δεν είναι λίγες οι φορές που αστυνομικοί, έχουν πάει «σαν το σκυλί στ΄αμπέλι» που λέει και ο λαός μας, μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις, ή από υπερβολική αυτοθυσία στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν πολίτες από επικίνδυνους κακοποιούς, με χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ στου Ρέντη, πριν χρόνια, όπου έχασαν τη ζωή τους δυο νεότατα παιδιά ηλικίας 22 και 23 ετών!
Δεν γίνεται να τα θέλουμε όλα και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, δηλαδή από τη μια να επιζητούμε μετ΄ επιτάσεως την παρουσία και επέμβαση της αστυνομίας σε κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας για το παραμικρό και από την άλλη να την πετροβολούμε – στις ελάχιστες ευτυχώς φορές – που χειρίζεται αδέξια ή με λανθασμένο τρόπο, μια συμπλοκή ή μια καταδίωξη. Άνθρωποι είναι και οι πολίτες και οι αστυνομικοί, με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις αλλά και με τους ίδιους φόβους, απειρίες, ευαισθησίες, συναισθήματα, ελαττώματα κ.ο.κ.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν πυροβολούν πρώτοι οι πολίτες τους αστυνομικούς που απέτυχαν σε μια επιχείρησή τους αλλά πολλές φορές το ίδιο το κράτος. Το ίδιο κράτος που τους στέλνει εκεί έξω με μισθό 1000 ευρώ, με εξοπλισμό που αγοράζουν από την τσέπη τους, με ουσιαστικά καμία εκπαίδευση και με μια κατ’ επίφαση τελικά «οπλοχρησία σε νόμιμη άμυνα»! και λέμε κατ ΄επίφαση γιατί η χρήση όπλου είναι ευδιάκριτη βάσει νόμου πότε επιτρέπεται, αλλά είναι και στη θεωρία. Γίνεται δυσδιάκριτη και υποκειμενική όταν φτάνει να κριθεί δικαστικά. Και τούτο διότι η τελική κρίση θα στηριχθεί στο αποδεικτικό υλικό του συμβάντος και άρα στην πράξη, όπου εκεί υπεισέρχεται ο υποκειμενικός παράγοντας (ψυχολογία ατόμου, συνθήκες συμβάντος, κ.ο.κ.).
